Potior Iure
2005-05-17 15:35:41 UTC
INTERMEDIARIU
Tienen los intermediarios una crónica mala fama. Son responsables de
los milenta mil males qu'atoxiguen a dellos sectores económicos
primarios y ,poro, agricultores, ganaderos, comedores, usuarios y
políticos ven nellos el principal degorriu qu'exorcisar, de xemes en
cuando, si xuben precios o la cosa del mercáu va mal. Ye típico, y
pertenez a la tópica inveterada, dir en cata chivos espiatorios que
xustifiquen cierta paz de concencia de bienpensantes y sensatos metíos
a ministru d'economía. Trátase d'usar y mover emociones (si son baxes,
meyor que meyor) p'afitar soluciones simplayes, de fácil dixestión na
cancallera melota del "pueblu" que llamen "soberanu".
NOTA: La xente delicao pué saltase lo que sigui darréu:
Va tiempu que 'l sistema políticu al usu decátase de que la xente va
ganando cierta autonomía de pensamientu y altor de perspeutives. Mui a
pesar d'élli, pa munchos ciudadanos ya ye evidente que los políticos
son más un problema qu'una erbía de soluciones y ello ye peligroso pal
status d'aquellos qu'exercen l'antigua "potestas" del rei imperator.
L'estáu nacíu de la llucha estamental del sieglu dieciochu nun camudó
más que de nome pues los privilexos del rei siguin afitaos, y bien
afitaos, ente una la llamuerga de la llamada "clase política" que nun
ye otro qu'una oligarquía partitocrática mazcarada de democrácia. Ello
desplica l'imparable procesu d'intervención del Estáu y los políticos
na vida civil del ciudadanu al que-y arrampuñen más y más sectores de
llibertá y llibre alvedríu cola sida de cuidalu, protexelu, mimalu,
aperiando un "estáu del bientar" que, en definitiva, lo que quier ye
narcotizar consumistamente aquelles concencies crítiques pa col
sistema de repartu de poder que ye la partitocracia "burguesa" al usu.
Podríemos dicir que les ideoloxíes morrieren pero ye que, de fecho,
nunca nun les hebio nel sen que mos les vendieren pues toos son uno y
l'enfotu cimeru ye repartir un panchón y la cuota de privilexu que a
caún-y toca. El totalitarismu tien munches cares pero xulgo que la más
peligrosa ye aquella que nun se ve porque ta desfilada por velos y
filtros de sele barniz pretendidamente democrático. Cierto ye que la
xente tien miéu a la llibertá (Eric Fromm dixit) y la comodidá lleva a
la complacencia. Tamién, que la xente fo embrutecío, arrementes,
gracies al dios "consumu". Si la Inglaterra victoriana emplegó l'opiu
pa someter a la China mandarina, el mundu electrónicu tien la droga
del consumu y nun mundu "ocidental" que diz fundir raigaños políticos
y sociales na llibertá ye paradóxico que sía la llibertá lo que más
peligra. Y nun fai falta más qu'escuchar a los políticos y, lo meyor,
ver lo qu'entamanen tanto a la lluz como a la solombra del poder.
FIN NOTA
Tan llarga (y pa dellos, babaya) parrafada p'aportar a lo que
m'intersa: la muerte interesao del lliberalismu. Lliberalismu
pescanciáu como "exerciciu de l'autodeterminación del ciudadanu frente
al Estau-Rei". L'exemplu del intermediariu ye amañoso pa espeyalo.
Afitaron ente 'l pueblu que la carne, les verdures, el pescáu... too
xube pola mor los intermediarios. Hasta tienen una canción de chancia
y llevantu fecha polos Sabandeños, aquel grupu canariu que chaba tanto
pa colos "intermediarios" del negociu fruteru (plataneru). Esos bien
pensantes desconocen que'l fuxu de bienes al mercáu tamién cría
riqueza, (puestos de trabayu, en términos de fala
demagóxico-político). Nun se quier ver la necesidá empresarial nel
sector de la distribución porque suéñase, babayamente, na paisanina de
Llantones vendiendo cebolles y pataques nel Mercáu del Sur, en Xixon.
Idílicamente trátase de que'l agricultor venda, directamente, naranxes
y pimientos nel Fontán d'Uvieu, en caún de los miles de mercaos del
pais, en tolos pueblinos de la patria astur, pongamos por casu. Pero
si el paisanu ta a la llabor comercializaora ¿cuándo va garrar el
trator, sallar les patates o collechar la verdura? Claro, claro. El
pesacor na plaza'l pescáu y, na mar, barcos automáticos.
La demagoxa tien munches cares y la de los intermediarios ye una más.
Otra, acabo d'oyilo, ye la pretensión de los socia-listos españoles de
facer que los pisos de proteición oficial sían, pa siempres, de preciu
tasáu, esto ye, mui per baxo 'l preciu del mercáu. Asina, dicin estos
listos sociales, los pisos non xubirán y controlarase 'l mercáu. Nun
veríemos el sol si estos babayos esnalaren. Desconocen, interesosos,
que parte del problema ye la intervención estatal del mercáu. Si un
bien nun tien preciu "real" aparecen tensiones económiques. Tovia hai
unos meses comprobé cómo vendíen, ante notariu, un pisu "protexíu" en
Lluancu en 30.000 Euros siguiendo la llei pero al compraor, realmente,
costo-y 100.000 Euros (y ta pa invertir n'igualo otros 20.000)
Pues eso. En latin: Libertas suprema lex esto. Hai qu'espabilase y
esconsoñar. Toos somos intermediarios d'algo. Quien nun mercadea la
propia fuerza de trabayu, vende l'alma a la VISA o a l'American
Express.
Costante Alvarez
Tienen los intermediarios una crónica mala fama. Son responsables de
los milenta mil males qu'atoxiguen a dellos sectores económicos
primarios y ,poro, agricultores, ganaderos, comedores, usuarios y
políticos ven nellos el principal degorriu qu'exorcisar, de xemes en
cuando, si xuben precios o la cosa del mercáu va mal. Ye típico, y
pertenez a la tópica inveterada, dir en cata chivos espiatorios que
xustifiquen cierta paz de concencia de bienpensantes y sensatos metíos
a ministru d'economía. Trátase d'usar y mover emociones (si son baxes,
meyor que meyor) p'afitar soluciones simplayes, de fácil dixestión na
cancallera melota del "pueblu" que llamen "soberanu".
NOTA: La xente delicao pué saltase lo que sigui darréu:
Va tiempu que 'l sistema políticu al usu decátase de que la xente va
ganando cierta autonomía de pensamientu y altor de perspeutives. Mui a
pesar d'élli, pa munchos ciudadanos ya ye evidente que los políticos
son más un problema qu'una erbía de soluciones y ello ye peligroso pal
status d'aquellos qu'exercen l'antigua "potestas" del rei imperator.
L'estáu nacíu de la llucha estamental del sieglu dieciochu nun camudó
más que de nome pues los privilexos del rei siguin afitaos, y bien
afitaos, ente una la llamuerga de la llamada "clase política" que nun
ye otro qu'una oligarquía partitocrática mazcarada de democrácia. Ello
desplica l'imparable procesu d'intervención del Estáu y los políticos
na vida civil del ciudadanu al que-y arrampuñen más y más sectores de
llibertá y llibre alvedríu cola sida de cuidalu, protexelu, mimalu,
aperiando un "estáu del bientar" que, en definitiva, lo que quier ye
narcotizar consumistamente aquelles concencies crítiques pa col
sistema de repartu de poder que ye la partitocracia "burguesa" al usu.
Podríemos dicir que les ideoloxíes morrieren pero ye que, de fecho,
nunca nun les hebio nel sen que mos les vendieren pues toos son uno y
l'enfotu cimeru ye repartir un panchón y la cuota de privilexu que a
caún-y toca. El totalitarismu tien munches cares pero xulgo que la más
peligrosa ye aquella que nun se ve porque ta desfilada por velos y
filtros de sele barniz pretendidamente democrático. Cierto ye que la
xente tien miéu a la llibertá (Eric Fromm dixit) y la comodidá lleva a
la complacencia. Tamién, que la xente fo embrutecío, arrementes,
gracies al dios "consumu". Si la Inglaterra victoriana emplegó l'opiu
pa someter a la China mandarina, el mundu electrónicu tien la droga
del consumu y nun mundu "ocidental" que diz fundir raigaños políticos
y sociales na llibertá ye paradóxico que sía la llibertá lo que más
peligra. Y nun fai falta más qu'escuchar a los políticos y, lo meyor,
ver lo qu'entamanen tanto a la lluz como a la solombra del poder.
FIN NOTA
Tan llarga (y pa dellos, babaya) parrafada p'aportar a lo que
m'intersa: la muerte interesao del lliberalismu. Lliberalismu
pescanciáu como "exerciciu de l'autodeterminación del ciudadanu frente
al Estau-Rei". L'exemplu del intermediariu ye amañoso pa espeyalo.
Afitaron ente 'l pueblu que la carne, les verdures, el pescáu... too
xube pola mor los intermediarios. Hasta tienen una canción de chancia
y llevantu fecha polos Sabandeños, aquel grupu canariu que chaba tanto
pa colos "intermediarios" del negociu fruteru (plataneru). Esos bien
pensantes desconocen que'l fuxu de bienes al mercáu tamién cría
riqueza, (puestos de trabayu, en términos de fala
demagóxico-político). Nun se quier ver la necesidá empresarial nel
sector de la distribución porque suéñase, babayamente, na paisanina de
Llantones vendiendo cebolles y pataques nel Mercáu del Sur, en Xixon.
Idílicamente trátase de que'l agricultor venda, directamente, naranxes
y pimientos nel Fontán d'Uvieu, en caún de los miles de mercaos del
pais, en tolos pueblinos de la patria astur, pongamos por casu. Pero
si el paisanu ta a la llabor comercializaora ¿cuándo va garrar el
trator, sallar les patates o collechar la verdura? Claro, claro. El
pesacor na plaza'l pescáu y, na mar, barcos automáticos.
La demagoxa tien munches cares y la de los intermediarios ye una más.
Otra, acabo d'oyilo, ye la pretensión de los socia-listos españoles de
facer que los pisos de proteición oficial sían, pa siempres, de preciu
tasáu, esto ye, mui per baxo 'l preciu del mercáu. Asina, dicin estos
listos sociales, los pisos non xubirán y controlarase 'l mercáu. Nun
veríemos el sol si estos babayos esnalaren. Desconocen, interesosos,
que parte del problema ye la intervención estatal del mercáu. Si un
bien nun tien preciu "real" aparecen tensiones económiques. Tovia hai
unos meses comprobé cómo vendíen, ante notariu, un pisu "protexíu" en
Lluancu en 30.000 Euros siguiendo la llei pero al compraor, realmente,
costo-y 100.000 Euros (y ta pa invertir n'igualo otros 20.000)
Pues eso. En latin: Libertas suprema lex esto. Hai qu'espabilase y
esconsoñar. Toos somos intermediarios d'algo. Quien nun mercadea la
propia fuerza de trabayu, vende l'alma a la VISA o a l'American
Express.
Costante Alvarez