durmindo_nos_lloureiros
2005-10-06 21:39:34 UTC
FARO DE VIGO, LUNES 03 OCTUBRE 2005, por X.L. MÉNDEZ FERRÍN
O sorriso astur
Vicente Álvarez Areces, en efecto, foi un dilixente e sacrificado
organizador clandestino e responsábel do PCE na zona de Compostela
VICENTE ÁLVAREZ ARECES (Estudante de Ciencias Matemáticas Santiago). Detido
en Santiago o día 10 de Marzal. Permaneceu tres días en Comisaría, sendo
golpeado polos inspeutores que o interrogaban, de xeito arrepiante. Denuncia
posteriormente os malos tratos ao Xuíz. Este decreta a prisión provisional,
pasando a disposición do TOP e, xa na cadea, comunícaselle unha multa de
150.000 ptas. imposta polo director xeral de Seguridade. Actualmente está na
cadea a disposición do TOP e cumpre arresto sustitutorio por impago da
multa".
As palabras anteriores son copia literal do panfleto clandestino da UPG
titulado: Marzal de 1972. Un mes de represión en Galicia, e a persoa de que
se fala, entre varios centos máis de represaliados, é o actual presidente do
Principado de Asturias.
Vicente Álvarez Areces, en efecto, foi un dilixente e sacrificado
organizador clandestino e responsábel do PCE na zona de Compostela e
provincia da Coruña, non só no ámbito estudiantil senón nos sectores
obreiro, profisional e intelectual: "as forzas do traballo e a da cultura"
que daquela definía Carrillo como protagonistas da mudanza de Réxime. Non é
para extrañarse que, ao se desencadearen os grandes movementos populares de
resposta logo dos asesinatos de Daniel Niebla e Amador Rei na Ponte das Pías
de Ferrol, o 10 de Marzo de 1972, a policía franquista se botase derriba de
Areces, o torturase para obter o máximo de información (que, ao parecer, non
obtivo) e fixese que Mariscal de Gante, instructor do Xulgado de Orde
Pública, o procesase por asociación ilícita e propaganda ilegal, con multa
gubernativa como sobremesa. Penso que daquela Vicente Álvarez Areces era
unha das persoas máis odiadas e vixiadas en Galicia polas forzas represivas
franquistas. Este asturiano, desprazado a Galicia probabelmente por razóns
de militancia política, é parte moi importante da historia da resistencia
galega ao franquismo que aínda está por escribir.
No acto de toma de posesión da nova Xunta de Galicia estaba presente Vicente
Álvarez Areces, e iso foi moi importante porque entre as Asturias e a
Galicia autonómicas existe un grave problema sen resolver. Problema que non
por ser de índole lingüística e cultural -de momento- non deixa de ser
importante: o do recoñecemento pleno do galego como lingua propia da Terra
Eo-Navia. Durante o acto, Areces non parou de sorrir e parecía destilar
satisfacción por todos os poros da súa pel. Certamente, para el o acto debeu
de ter un significado moi especial: Touriño, Dolores Villarino, Abel
Caballero e talvez outros formaron parte da organización carrillista que nos
anos sesenta e setenta el dirixía en Galicia. Cantou no acto Areces o Himno
Galego, demostrándolle a todos que el era tamén deste País, cousa certa
porque estivo no pasado implicado na nosa historia de xeito protagonista.
Hoxe non hai URSS nin hai Romenia, para citar dúas referencias do partido de
Carrillo, e son moitos os eurocomunistas que, como Areces, Touriño,
Caballero, Villarino, terminaron nun PSOE que non moveu nin un dedo contra a
dictadura de Franco.
Pro iso é a historia deles. O que agora importa é que o sorriso de Areces
non se borre, que el siga memorizando o noso Himno e que trate de solucionar
con arreglo ao que é xusto o problema lingüístico do Occidente do
Principado, que falou, fala e falará galego.
http://www.farodevigo.es/secciones/noticia.jsp?pIdNoticia=23318&pIdSeccion=5&pNumEjemplar=2408
O sorriso astur
Vicente Álvarez Areces, en efecto, foi un dilixente e sacrificado
organizador clandestino e responsábel do PCE na zona de Compostela
VICENTE ÁLVAREZ ARECES (Estudante de Ciencias Matemáticas Santiago). Detido
en Santiago o día 10 de Marzal. Permaneceu tres días en Comisaría, sendo
golpeado polos inspeutores que o interrogaban, de xeito arrepiante. Denuncia
posteriormente os malos tratos ao Xuíz. Este decreta a prisión provisional,
pasando a disposición do TOP e, xa na cadea, comunícaselle unha multa de
150.000 ptas. imposta polo director xeral de Seguridade. Actualmente está na
cadea a disposición do TOP e cumpre arresto sustitutorio por impago da
multa".
As palabras anteriores son copia literal do panfleto clandestino da UPG
titulado: Marzal de 1972. Un mes de represión en Galicia, e a persoa de que
se fala, entre varios centos máis de represaliados, é o actual presidente do
Principado de Asturias.
Vicente Álvarez Areces, en efecto, foi un dilixente e sacrificado
organizador clandestino e responsábel do PCE na zona de Compostela e
provincia da Coruña, non só no ámbito estudiantil senón nos sectores
obreiro, profisional e intelectual: "as forzas do traballo e a da cultura"
que daquela definía Carrillo como protagonistas da mudanza de Réxime. Non é
para extrañarse que, ao se desencadearen os grandes movementos populares de
resposta logo dos asesinatos de Daniel Niebla e Amador Rei na Ponte das Pías
de Ferrol, o 10 de Marzo de 1972, a policía franquista se botase derriba de
Areces, o torturase para obter o máximo de información (que, ao parecer, non
obtivo) e fixese que Mariscal de Gante, instructor do Xulgado de Orde
Pública, o procesase por asociación ilícita e propaganda ilegal, con multa
gubernativa como sobremesa. Penso que daquela Vicente Álvarez Areces era
unha das persoas máis odiadas e vixiadas en Galicia polas forzas represivas
franquistas. Este asturiano, desprazado a Galicia probabelmente por razóns
de militancia política, é parte moi importante da historia da resistencia
galega ao franquismo que aínda está por escribir.
No acto de toma de posesión da nova Xunta de Galicia estaba presente Vicente
Álvarez Areces, e iso foi moi importante porque entre as Asturias e a
Galicia autonómicas existe un grave problema sen resolver. Problema que non
por ser de índole lingüística e cultural -de momento- non deixa de ser
importante: o do recoñecemento pleno do galego como lingua propia da Terra
Eo-Navia. Durante o acto, Areces non parou de sorrir e parecía destilar
satisfacción por todos os poros da súa pel. Certamente, para el o acto debeu
de ter un significado moi especial: Touriño, Dolores Villarino, Abel
Caballero e talvez outros formaron parte da organización carrillista que nos
anos sesenta e setenta el dirixía en Galicia. Cantou no acto Areces o Himno
Galego, demostrándolle a todos que el era tamén deste País, cousa certa
porque estivo no pasado implicado na nosa historia de xeito protagonista.
Hoxe non hai URSS nin hai Romenia, para citar dúas referencias do partido de
Carrillo, e son moitos os eurocomunistas que, como Areces, Touriño,
Caballero, Villarino, terminaron nun PSOE que non moveu nin un dedo contra a
dictadura de Franco.
Pro iso é a historia deles. O que agora importa é que o sorriso de Areces
non se borre, que el siga memorizando o noso Himno e que trate de solucionar
con arreglo ao que é xusto o problema lingüístico do Occidente do
Principado, que falou, fala e falará galego.
http://www.farodevigo.es/secciones/noticia.jsp?pIdNoticia=23318&pIdSeccion=5&pNumEjemplar=2408